3-6 mrt 2018 Van Doubtful Sound naar Omarama

03 mrt 2018: Manapouri en Doubtful Sound.
Vandaag maken we de tocht naar Doubtful Sound en voor de algemene beschrijving van de tocht verwijs ik naar het blog dat ik daar over heb geschreven op 22 dec 2015.  Dit was namelijk noodgedwongen dezelfde toer maar op details toch net even anders. We worden om 10.00 uur door de toerorganisatie opgehaald bij de camping en de vaartocht over Lake Manapouri  vangt aan als gepland. De rit over de berg verloopt ook voorspoedig en uiteindelijk varen ze in de Sound een geheel andere route dan in 2015. Doordat de Tasman Sea uitzonderlijk rustig is kunnen we ook een stuk verder buitengaats. Hoewel ik in 2015 al schreef dat dit, met ca. 9m/jr regenval, een van de natste gebieden op aarde is, en het weer toen best meeviel, doen de waterduiveltjes vandaag wel erg hun best. Alleen heel kort op de Tasman Sea is het even droog maar de rest van de trip valt het gestaag of komt het met bakken tegelijk uit de hemel. Daardoor is het uiterlijk van de Sound echter gehuld in flarden mist en laaghangende bewolking en dat tezamen geeft een heel mystiek beeld van de natuur. De terugtocht verloopt omgekeerd aan de heenreis en verloopt voorspoedig maar ook weer nat. Aan het eind van de middag zet de bus ons weer keurig af bij de camping en daarmee is deze belevenis ook weer achter de rug.

04 mrt 2018: Balclutha. We moeten ons langzaamaan weer in noordelijke richting gaan begeven want anders komt er van plannen in Tasman National Park en Marlboro Sound niets meer terecht. Aangezien we toch ook nog gaan proberen zweefvliegen in Omarama kiezen we ervoor om niet dezelfde weg te pakken als waarlangs we in Manapouri gekomen zijn. Maakt overigens niet zoveel uit want echt gericht kun je er roch niet komen omdat er eenvoudigweg geen gerichte wegen zijn. We kiezen om de route via Dunedin en Omarau te nemen. Langs de Pacific Coast dus. Maar je moet wel al een eindje rijden voordat je bij de kust bent.  De al lamballend gereden dagtrip eindigt daarmee voornamelijk via SHW94 en SHW1 in Balclutha. Daar zijn we het wel weer een beetje zat. Over Balclutha valt niet veel te melden anders dan dat er een grillige rivier doorheen loopt waarlangs je mooi kunt wandelen, een goede zij het wat kleine camping is en dat je er prima uit kunt eten.
We besluiten om morgen niet de hele ruk naar Omarama te rijden maar ook Dunedin aan te doen.

05 mrt 2018: Dunedin en Warrington. In tegenstelling tot de meeste campings hebbben we in Balclutha tot 10.30u de tijd om uit te checken. Niet al te veel gestress dus en na een rustig ontbijtje en de boel op orde brengen gaan we op weg naar Dunedin. Daar bezoeken we het Settlers Museum. Een verslag van het (gebrek aan) welvaren van de eerste Europeanen (voornamelijk Schotten) die zich in de 19e eeuw in New Edinburg (later Dunedin) vestigden. Een mooi modern museum waar je in ca. anderhalf uur doorheen bent tenzij je echt alle interactiviteitjes uit gaat proberen. Dat hebben wij dus niet gedaan wat niet wil zeggen dat het niet de moeite was. Als je in Dunedin bent dan is dit museum zeker een bezoekje waard.
Na dit cultureel intermezzo gaan we via Otago Harbour en Port Chalmers naar Aramoana waar een inmiddels vergane pier (The Mole) ca. één km de Pacific in steekt en waar je lekker relaxed de lunch kunt wegsmikkelen en vervolgens al uitbuikend vogeltjes en Sea lions kunt spotten. Vanaf die pier heb je overigens zicht op het Albatrosreservaat en het Fort met The Vanishing Gun op het Otago Peninsula (voor beschrijving hiervan zie het blog van 18 dec 2015).
En dan zit je zomaar alweer in de tweede helft van de middag. Eerst maar even de 13 km terugrijden naar Port Chalmers om van daaruit via de kustroute op zoek te gaan naar een plekkie voor de nacht. Uiteindelijk wordt dat een redelijk druk bezochte “Free Campsite” bij Warrington. Geen zicht op de Pacific maar wel het geluid van de branding.   

06 mrt 2018: Omarama (jewilniewetenhoevaakikditalfouthebgetypt)(iktrouwensookniet). Op deze druilerige dag vervolgen we onze weg richting SHW1 om vervolgens, na Omarau, de SHW83 richting Omarama te nemen. Ik heb in mijn beschrijving van 15 dec 2015 al het Hydro-power systeem beschreven waarmee de Nieuw Zeeuwen vonkjes uit het Alpine-water halen voordat ze het in de Pacific flikkeren. Toen heb ik de kanalen en de eerste dam (in Lake Waitaka) van het systeem beschreven. Omdat die SHW83 toch een wat saaie weg is gaan we net na Kurow van de route af om de Aviemore-dam en na ca. 23 km langs het meer gekronkeld te hebben ook de Benmore-dam te bewonderen.
Nu zullen sommige lieve lezertjes zich misschien afvragen of ik iets met dammen heb.
Welnu… Jawel, zolang het maar niet gaat over een irritant spelletje met zwarte en witte ronde steentjes op een zwart-wit geblokt bord. Maar ik dwaal af.
Bij de Clyde-dam heb ik gemeld dat dit de grootste stuwdam van Nieuw Zeeland is, maar dat is dus niet helemaal waar. De Clyde-dam is de grootste betonnen dam.  De Aviemore-dam is de grootste beton- en aarden dam en de Benmore-dam is de grootste aarden dam.  Lekker belangrijk zul je nu zeggen, maar…, je zal het maar niet weten als dammen-liefhebber. Naast het feit dat de Benmore-dam dus de grootste aarden dam van Nieuw Zeeland is hebben die Nieuw Zeeuwen met deze dam ook het grootste kunstmatige meer van Nieuw Zeeland gecreëerd. Psies…, Lake Benmore. Ik blijf het toch knap vinden.
Wist je trouwens dat de Benmore-dam in de jaren 50 van de vorige eeuw oorspronkelijk werd gebouwd voor de stroomvoorziening van North-Island omdat South-Island door de verschillende Hydro-power systemen al voldoende voorzien was? Nee hè? Ik ook niet. Hoe die verhoudingen nu liggen wordt helaas niet uit de doeken gedaan.
Met al dat gedimdam naderen we toch ook deze rit weer ons dag-eindpunt enwel wederom  in Omarama. De vooruitzichten voor de komende dagen zijn goed maar we kunnen pas donderdag terecht bij de plaatselijke zweefvliegboeven dus dat hebben we dan ook maar direct geboekt. Dat betekend dus dat we woensdag een dagje lamballend door zullen komen. Ook wel lekker.
Als het weer op donderdag inderdaad onbewolkt blijft dan is het voornemen om toch nog op een totaal verlaten plaats langs Lake Ohau een nachtje te gaan “star-gazen”. Of dat er van komt…, dat lezen jullie als het is gebeurd.

Dat was het weer voor nu lieve meelezertjes.

Tot de volgende update.