14-17 mrt 2018 van Collingwood via Havelock naar Picton

14 maart 2018 Farewell Spit toer.
Nadat we de toer hadden geboekt via bookme.co.nz zijn we èn gebeld èn gemaild door de exploitant of we willen bevestigen dat we met hen op toer willen. Dat hebben we dus maar gedaan. En na de 2e bevestiging heb ik een bevestiging van hen gekregen dat ze de bevestiging in goede orde hebben ontvangen.  Ik vraag me nog even af of ik hier een kennisgeving van ontvangst op zal geven maar zie daar toch maar van af. Ik denk dat ze wat ervaring hebben met mensen die boeken maar vervolgens de Takaka-hill niet over komen.
Het is een klein stukje lopen naar het vertrekpunt en daar staan inderdaad de 4x4 bussen op ons te wachten. De toer gaat eerst via de verharde weg naar Cape Farewell en dat is het Noordelijkste puntje van Zuid-eiland. En daarmee hebben we alleen het Zuidelijkste puntje van Noord-eiland nooit gehad. Dat stond overigens ook nooit op de bucket-list maar ik dwaal af. Die Cape bereiken we via een stuk gravel-road en na een korte klim hebben we een geweldig uitzicht over de Tasman Sea. Na dat intermezzo stijgen we weer in en gaan vervolgens via nog meer gravel-road het strand op om een kijkje te nemen bij Fossil Point. Niet bijzonder indrukwekkend maar hier zien we wat fossielen van schelpdieren die ca. 5 miljoen jaar geleden net even te laat zijn weggedoken om vervolgens in de verdrukking te geraken en nu voor apegapen als toeristische attractie te kijk liggen. Sneu hoor. Hierna gaan we dan de 30km lange Spit op. Deze Spit is overigens streng beschermd gebied en deze toer kan en mag ook alleen maar worden gereden door deze maatschappij en onder educatieve Eco vlag. Van de 30 km mag ook alleen de eerste 4 km worden bewandeld. Ga je daar voorbij dan volgen fikse boetes van (volgens de gids) enige honderden dollars. Hij meld ook nog even fijntjes dat het toezicht toch wel dusdanig is dat er regelmatig zo’n boete wordt verstrekt.
Deze toer wordt alleen bij afgaand en laag water gereden en op dat moment waan je je eigenlijk meer in een woestijn dan op een vrij smalle landtong. Onderweg komen we nog best wel veel vogels tegen en ook nog hier en daar en zeehond. Die liggen een beetje ongeïnteresseerd naar ons te kijken en lijken te denken “Nee hè… weer een bus met toeristen”. Maar goed, wij doen hun niets en zij gedogen ons. En dus gaat de rit verder naar de pas opnieuw in de verf gezette vuurtoren op Bush End Point. Toen de eerste versie van deze vuurtoren hier in het begin van de 19e eeuw werd geplaatst was hier alleen een kale vlakte. Nou wil ik geen grapjes horen over “kaal” maar het was hier dus best wel afzien. Er waren in die tijd 3 vuurtorenwachters die hier met gezin werden neergezet. De vuurtoren brandde in die beginjaren op kerosine.  Die luitjes die vonden het toch wat winderig en die besloten om maar eens wat boompjes te planten. De bossage die daar vandaag de dag staat is allemaal afkomstig van dat pionierswerk in die tijd. De bevoorradingsboot kon toen niet bij het getijde-eiland komen en dus werd er op enige afstand een steiger gebouwd waar bij hoog tij de voorraden op werden gedropt. De vuurtorenwachters liepen dan met een handkarretje bij eb naar de steiger en haalden zo de boel naar binnen. Na de opkomst van de elektriciteit werd overgegaan op door een generator van stroom voorzien licht. De bemensing werd terug gebracht naar één gezin. Weer later werd er een heuse kabel naar de nederzetting getrokken en werd de vuurtoren geautomatiseerd. En ook die laatste der vuurtorenwachters kon dus in de zeventiger jaren van de vorige eeuw worden wegbezuinigd.
Als je echter ziet hoe ver landinwaarts die oorspronkelijke bevoorradingssteiger ligt dan zie jedat ‘the Spit’ een uitdijende landtong is die blijft groeien. Waar komt dat zand dan vandaan. Enkele clevere Nieuw Zeeuwen die daar echt in waren geïnteresseerd hebben uitgevonden dat dat zand via de rivieren en de zeestromen uit de Zuid-eilandse Alpen komt. Lekker belangrijk zul je zeggen maar als je het werkelijk wil weten en er niet achter komt dan kun je behoorlijk slapeloze nachtjes hebben. En dan blijft schaapjes tellen als enige optie over. Daar hebben ze er dan wel weer zoveel van dat je nooit meer in slaap komt, maar ik dwaal af.
Op de terugweg naar Collingwood stoppen we ook nog even bij een hoge duin waar we, naast te zijn gezandstraald, een aardige indruk krijgen van hoe breed die Spit wel niet is (bij eb).  Al met al hebben we toch weer een leuke en informatieve dag gehad.
Omdat we bij de toer een forse korting hebben gekregen op een maaltijd bij de plaatselijke taverne gaan we daar dus ’s-avonds naar toe. En het is zowaar ook nog druk. Het eten is prima maar op een gegeven moment vinden we het wel genoeg en zoeken we ons mandje op. 

15 maart 2018 Beetje lamballen en terug over SHW60 naar Richmond (Nelson).
Omdat de weg over Takaka-hill pas weer om 17.00 open wordt gesteld moeten we ons eerst nog maar even aan de Golden Bay kant vermaken. Als eerste gaan we dat doen bij Anatoki Salmon. Een zalmkwekerij waar je het kweekproces kunt zien en vervolgens je eigen zalm kunt vangen en die vervolgens naar eigen voorkeur kunt laten bereiden. We kiezen ervoor om die van ons te laten roken en op zich is dat niet verkeerd maar ik heb wel eens veel dichter bij huis veel beter gerookte zalm gegeten. Bij deze zalmkwekerij hebben ze ook nog een of ander evenement met tamme paling (Tame Eels) maar dat was om een of andere reden niet voor publiek toegankelijk. Tsja en dan moet je toch nog een paar uur aan de westkant van de berg verblijven. We kiezen ervoor maar weer een strandje op te zoeken en komen onderweg daar naartoe langs het Abel Tasman Memorial. Ook daar hebben we even rond gekeken en ik moet zeggen. Een prima plekje, hoog uitkijkend over Ligar bay, Taka bay en ’ze eigeste’ Tasman Sea.
Op een gegeven moment mogen we dan toch in colonne de berg over en vervolgen we onze weg richting Marlborough. In Richmond houden we het wel zo’n beetje voor gezien en besluiten we, weinig spectaculair, deze dag op de free campplek bij “The Richmond Mall”.

16 maart 2018 Nelson en Havelock
We moeten om 09.00 van onze overnachtingsplek zijn om geen overlast te bezorgen aan het winkelend publiek (waar dan????) en dat doen we dus ook. We rijden eerst naar Nelson om daar bij de I-site te kijken of we misschien een thing-to-do over het hoofd aan het zien zijn. Dat blijkt niet zo te zijn. We gaan daarom maar eens een beetje stadscentrum-slenteren en gebruiken daar dan ook een eenvoudige lunch. We besluiten door te rijden naar Havelock om daar te kijken of er morgen op de postboot nog een plaatsje vrij is. In Havelock komt die boeking met een vloek en een zucht tot stand maar het vinden van een plekje voor de nacht is een ander verhaal. Want wij onwetende zielen, weten niet dat het morgen in “Havelock - The Greenshell Mussel Capitol of the World” het jaarlijkse Musselfestival wordt gehouden en da’s toch wel verdomd dicht in de buurt van “Het dak eraf”. Kortom geen plekkie te vinden dus wijken we, overigens tegen advies van de Havelock-campingbaas in, uit naar het op een paar km gelegen Trout-hotel. Die hebben ook een veldje met kampeer mogelijkheden en hoewel het advies dus negatief was hebben we geen reden voor die negatieviteit, anders dan de belachelijk hoge stroomprijs, kunnen bespeuren. Prima gegeten en voor de rest zijn we SCU toch? Niks mis mee. Bovendien was het ook nog eens gezellig in de bar met een Engels - en een Australisch koppel.

17 maart 2018 “The Pelorus Mail run” en door naar Picton (Waikawa).
In verband met het altijd gezellige “Havelock Musselfestival” is ons aangeraden om op tijd een P-plaatsje te zoeken want anders is er geen plek. We zijn er dan ook ruim voor 09.00 (de boot vertrekt om 10.00) en na het inchecken gaan we eerst maar eens even een bakkie doen bij het havencafé.
Eenmaal aan boord gaan we de mailrun doen over de Kenupuru- en Pelorus Sound. Eigenlijk het grootste deel van de Marlborough Sounds, maar omdat de toegang vanaf zee nogal verdekt ligt pas laat ontdekt. De routes waren toe al voornamelijk via Picton belegd.
Het concept is simpel. themailboat.nz bezorgt vanuit de historie de post op de buitenposten in de Sounds. Maar langzaam maar zeker werd dat veel te duur en gingen ze dus ook de bevoorrading  voor hun rekening nemen. En toen bleek dat toeristen het ook best wel leuk vonden om eens een bezoekje aan de Sounds en de buitenposten te brengen toen was eigenlijk het hele systeem weer rendabel en in evenwicht.
Ik moet zeggen… natuurlijk…, weer een boottochtje in een Sound (waar heb ik dat toch eerder enigszins euforisch beschreven?) Maar…, ook deze is weer geheel anders, zowel van opzet als uitvoering. Het gebied is even indrukwekkend, maar absoluut anders dan de eerder beschreven Sound-trips. Deze Sounds worden (weliswaar spaarzaam) bewoond. En met deze mailrun kom je in aanraking met hoe de mensen hier (over-)leven en wat er bij komt kijken om het allemaal mogelijk te maken. Halverwege de mailrun kom je ook nog bij een pleisterplaats (Lodge at Te Rawa) die niet onder doet voor een respectabel restaurant in de bewoonde wereld. Daarnaast is deze Lodge het brandstofpunt voor de lokale bevolking in de Sound. En passant wordt ook uit de doeken gedaan waarom en hoe Havelock, met de Musselfarms in deze Sounds, 70% van de Nieuw Zeeuwse Greenshell Mussel productie voor haar rekening neemt.
Nu zullen, m.n. mijn Zeeuwse lezers, zich afvragen hoe deze mossellievende Oud Zeeuw van de Vlaamse kant weinig of geen aandacht besteed aan die Nieuw Zeeuwse Greenshell Mussels. Welnu zie mijn verslag van ons eerste bezoek aan het Belgisch Restaurant Leuven in Wellington, ruim 2 jaar geleden. Daar hebben we die Greenshell mussels gegeten en vergeleken bij onze overheerlijke prachtmossels zijn ze gewoon veel te groot, niet te pruimen zonder een stevig biertje er bij en daar laat ik het bij. Maar goed. Weer een prachtige belevenis achter  de rug en rond 16.00 leggen we weer aan in Havelock. Na nog een drankje in het havencafé vervolgen we onze weg via de scenic route naar Picton.  Die hebben we wel al eens gereden maar toen in de mist. Ik moet zeggen dat hij toch veel leuker is bij helder weer. Picton zelf laten we echter links liggen en we strijken net even verder neer in het Parkland Holiday Park in Waikawa.  Morgen gaan we richting Blenheim en in die omgeving zullen we wel een piepklein wijntoertje gaan doen denk ik….
Òf dat zo is en hoe dat dan is bevallen dat lezen jullie in de volgende update.

That’s all for now folks.