10-13 mrt 2018 Van Jacksons via Motueka en Kaiteriteri naar Collingwood

10 mrt 2018: van Jacksons naar Motueka.
Vandaag hebben we weer een echte reisdag maar het weer doet net alsof we op het strand horen te zitten. Dat is dan wel weer fijn voor de vergezichten tijdens de route. We besluiten om niet helemaal via de westkust (Geymouth-Westport) te rijden, a. omdat dat een omweg is en b. omdat we daar 2 jaar geleden al behoorlijk wat tijd hebben doorgebracht. We steken binnendoor via Lake Brunner naar Stillwater. Daar nemen we eerst nog even een parallelroute aan SHW7 maar vanaf Ikamatua moeten we toch echt de 7 op richting Reefton. Vanaf daar gaat het vervolgens via SHW69 en SHW6 gestaag, dwars door hop-country, richting het Abel Tasman National Park. Van al die hopplanten krijg ik ineens weer zin in bier. Geen idee waarom. Was 2 jaar terug ook al zo maar ik dwaal af. We volgen de 6 tot Kohatu en nemen vervolgens de binnendoor weg naar Motueka. Daar zoeken we een plaatsje bij het Top10 Holiday Park. Na een maaltijd bij Armadillo’s zit ook deze dag er weer op. Niet zo heel veel beleefd maar wel een schitterende route gereden.

11-12 mrt 2018: Kaiteriteri.  We kijken vanochtend bij de I-site en komen al vrij snel tot de conclusie dat Motueka niet veel heeft waar wij nu persé van willen gaan genieten. We trekken door naar Kaiteriteri. Daar blijven we 2 nachten staan en boeken we voor de 12e een boot-kayak-wandel toer door een deel van het Abel Tasman National Park. Een schitterend gebied echter niet meer representatief voor hoe het er oorspronkelijk was. Toen de Europeanen hier namelijk kwamen hebben ze volledige kaalslag gepleegd ten behoeve van voornamelijk de schapenteelt. Eeuwenoude bossen zijn volledig van de kaart geveegd.  Waar ze echter niet op hadden gerekend was dat de bodem helemaal niet geschikt is voor gras en na een aantal jaren stierf de veeteelt dus een stille dood in dit gebied. Langzaam maar zeker kregen de bomen en het bos weer het overwicht zodat er vandaag de dag een weliswaar erg dicht maar ook jong woud is. En voor het overgrote gedeelte niet toegankelijk. Wel erg mooi en ze doen er ook hier van alles aan om de oorspronkelijke fauna weer terug te krijgen. Tijdens de boottocht horen we wat weetjes van de oevers en maken we even een korte stop bij een rotsformatie genaamd The Split Apple. Waarom die zo heet zie je vanzelf op de foto. De drie gidsen aan boord hebben overigens alle drie een even fantastisch verhaal bij de gespleten rots en die verhalen zijn zijn zo afwijkend van elkaar dat we ze geen van drieën geloven. Voor de kayaktocht is Tim onze gids.  We spotten tijdens tde tocht tot 2-maal toe een stingray vlakonder de kayak. De tocht voert langs diverse baaitjes en een  eilandje met Fur Seals. In een van die baaitjes gebruiken we de lunch en daarna gaan we weer terug naar het beginpunt om van daaruit een wandeling te ondernemen naar het punt waar we de boot naar Kaiteriteri kunnen nemen. Tijdens deze wandeling horen we regelmatig vogeltjes maar die laten zich maar lastig fotograferen. Al met al toch weer een dagje wel besteed en zeer de moeite waard.
Na terugkeer op de camping (ca. 17.45) is zo’n beetje alles aan terrasjes gesloten. We drinken dus maar wat bij de camper en gaan vervolgens na een verkwikkende douche bij het enige restaurant wat nog wel open is, de maaltijd nuttigen.

13 mrt 2018: naar Collingwood met hindernissen.
Op de camping in Kaiteriteri hadden we een pamflet gekregen dat SHW60 richting Takaka door schade als gevolg van cycloon Gita gestremd is en maar 2-maal per dag geopend wordt voor het verkeer. Dat is ’s-ochtends van 07.00-08.00 en ‘s-middags van 17.00-18.00. Aangezien we op vakantie zijn gaat die eerste hem niet worden natuurlijk. Op de website sprak men van een waiting-area waar je op tijd aanwezig moet zijn. Nou dat is geen probleem toch. We moeten om 10.00 van de camping af, moeten vervolgens wat boodschappen doen en dat wachten op de doorgang dat doen we dan wel op de waiting-area. Denken we. Komen we daar aan en wat denk je…., geen waiting-area maar een wat aardige maar zeer resolute mevrouw die zegt dat we weg moeten wezen en rond 16.00 maar eens terug moeten komen. Zo volgzaam als ik ben heb ik de camper dus maar weer naar Kaiteriteri gestuurd en hebben we er nog maar een stranddagje aan geplakt.
Uiteindelijk zijn we natuurlijk dus toch weer de route op gegaan en na aangesloten te zijn in de file hebben we na enig wachten toch de trip over de Takaka-hill kunnen maken. Als je ziet dat die cycloon hier een maand geleden is gepasseerd en ze nu nog steeds bezig zijn dan is het hier dus een beste bende geweest op de weg (zie ook de foto’s).
Uiteindelijk komen we zoals gepland in het altijd gezellige Collingwood aan waar geen bal valt te beleven. Geen bal?... da’s niet helemaal waar. Voor morgen hebben we de Farewell Spit Eco tour geboekt. Dat is weer zo’n toer met een 4x4 busje die alleen bij laag water gereden kan worden.  En hoe dat is bevallen lezen jullie in de volgende update. Voor het overige bestaat Collingwood uit een paar huizen, een 2-tal motels een camping en veel te vroeg sluitende horeca. Of die paar huizen bewoond zijn hebben we niet kunnen verifiëren.

That’s all for now folks.