Picton - Wellington - Wanganui en door naar New Plymouth (4 en 5 jan)

Op 4 jan moeten we midden in de nacht om 06.30u op om ons op tijd te melden voor de ochtendferry naar Wellington. Een ritje van een minuut of 10. We besluiten dan ook maar om alleen de koffie in de plunger te maken en die na het inchecken, tijdens het wachten op het boarden, te drinken. Ontbijten doen we dan eenmaal aan boord wel. Zo gezegd zo gedaan. Het inchecken en boarden verloopt spoedig en de boot vertrekt zelfs iets te vroeg.

Zoals gepland nemen Judie en ik direct na het boarden een stevig ontbijtje en zodra dat er in zit wordt er medegedeeld dat er in de Cook Strait dusdanig zware golfslag staat dat iedereen wordt geadviseerd om te blijven zitten tot we de baai van Wellington in zijn gevaren. De boot gaat inderdaad leuk tekeer maar als je als Oud Zeeuw(se) van het Vlaamse soort bent gehard op het pontje van Terneuzen naar Hoedekenskerke dan hou je zo’n ontbijtje makkelijk binnen. Dat kan overigens lang niet van alle medereizigers worden gezegd. Aanvankelijk heeft iedereen nog wel enige gêne en probeert gecamoufleerd zijn of haar kotszakje te vullen.  Maar na een kwartiertje is dat laagje beschaving ook verdwenen en bwarft men er naar hartelust op los. Als iemand er last van heeft dan is  dat tenslotte zijn of haar probleem. Prima. Een dame van onze leeftijd wint de competitie op alle disciplines (creativiteit, originaliteit, opwekken van medeleven en lawaai) ruimschoots.

Op een gegeven moment wordt er dan, een uurtje later dan gepland, toch in Wellington aangelegd  en kunnen we rond 12.30u onze reis vervolgen. Aanvankelijk via State Highway 1 langs Porirua naar Waikanae maar dat stukje hebben we zo snel overbrugd dat we het einddoel op Wanganui zetten. Langs deze highway zien we ineens een bordje staan dat er vandaag een of andere 'challenge on the beach' is, dus slaan we af. Het blijkt een grootscheeps schatgraaffestijn te zijn, met een ‘veld’ voor kids en een voor adults. Je mag alleen met je handen graven en aangezien het hier overal zwart zand is, zien de enthousiastelingen er niet uit. Het is hartstikke druk, hele hordes en families doen mee. Ziet er erg gezellig uit. Daarna weer verder richting Wanganui. Voordat we daar echter aankomen ontdekt Judie op Campermate een Campground aan het strand, ca. 20km voor Wanganui,  die ook nog eens spotgoedkoop is (2 personen en 240V voor NZ$10 is echt geen drol). Het is dan wel allemaal een beetje beperkt en gedateerd maar ‘who cares!’. Het plaatsje heet Koitiata en we zien er op prachtige wijze de zon in de Tasmaanse Zee zakken. Ook hier ligt het strand overigens bezaaid met resten van bomen en struiken. Vaag zien we aan de horizon in de nevel de contouren van Mt. Taranaki (Mt. Egmont).

In de diverse reisbrochures stuiten we op een bijzondere lift die in het begin van de 20e eeuw is gebouwd om het volk van Wanganui er toe aan te zetten zich ook op de heuvel aan de overkant van de rivier te vestigen. Eerst een tunnel van 213m en daarna 65,8m met de lift omhoog.

Op 5 jan beginnen we de dag daar. We laten de camper boven bij de lift achter en nadat we de ‘mermorial tower’ die zich daar ook bevindt hebben beklommen (176 treden), zakken we met de lift af naar city centre. Ons valt onmiddellijk op dat Wanganui gezelligheid uitstraalt. Een stad aan de rivier met een leuke langgerekte winkelstraat. Het weer zit natuurlijk ook geweldig mee. Aan de rivier begint net als wij daar ook zijn een raderboot aan haar riviercruise en dat is eigenlijk het enige echte toeristische wat we kunnen ontdekken.

Als we dat na nog een bakkie op het terras ook weer gezien hebben begeven we ons weer naar de camper en zo rond 13.30u gaan we richting New Plymouth. Mt. Taranaki (Mt. Egmont) doet niet mee aan de spelletjes van andere Nieuw Zeeuwse attracties en laat zich gedurende onze reis van alle kanten in volle glorie zien. We kiezen er voor om de lange route via Surf Highway (SH45) te nemen. We komen langs een dam in een riviertje waar kinderen zich op een bodyboard zo’n 10 m steil naar beneden laten donderen.  We slaan een paar keer af richting zee op zoek naar de Surf van Surf Highway maar kunnen die niet of nauwelijks vinden. En de laatste detour die we nemen leidt naar de vuurtoren op Cape Egmont, het meest Westelijke punt van North Island.

Zei ik laatste detour. Dat blijkt niet helemaal te kloppen. We rijden om Mt. Egmont (Taranaki) heen naar een kleine camping onder Nederlandse leiding met restaurant. Het restaurant is maandag en dinsdag gesloten, we hebben geen faciliteiten maar u mag op het veld gaan staan. Dat doen we dus maar niet en we rijden de 18 km terug naar New Plymouth waar we uiteindelijk aan het strand op het Fitzroy Beach Holiday Park een plaatsje bezetten.  Eten doen we bij Cobs&Co en daarmee is ook 5 jan zo’n beetje geschiedenis.

Voor nu weer tot zover.

Groetjes en tot de volgende update.