Dunedin - Middlemarch vv - Otago

Vandaag de dag begonnen zoals het bedoeld is. Hoewel het vertrouwen nog niet is hersteld lijkt de camper weer in orde.

Dus lekker ontspannen maar toch enigszins de sokken erin want we moeten op tijd op het station zijn voor de Scenic Railway tour door de ‘Taieri Gorge’. Ik moet zeggen dat het toch een beetje haasten is geworden om op tijd in de bus te zitten.

Maar goed, eenmaal op station krijgen we de wagon en zitplaatsen toegewezen en kan het feest beginnen. Onze plaats valt wat tegen maar geen nood. Zodra iedereen is ingecheckt blijkt er zoveel plaats te zijn dat iedereen naar hartenlust door elkaar mag gaan lopen/zitten.  

De treinreis is absoluut de moeite waard maar ik zou niet meer voor die extra dollars naar Middlemarch gaan want het laatste stuk vanaf Pukerangi is niet veel anders als wat je veelvuldig vanuit de auto ook ziet. Het spektakel zit hem in die ‘Taieri Gorge’ en die eindigt bij Pukerangi. Dat soort uitzicht, daar kun je normaal gesproken niet bij komen. Bij het door de trein verplaatsen laat Judie door het schudden haar nieuwe camera tussen de wagons in vallen. Ze meldt dit onmiddellijk aan de treincrew en die zullen actie ondernemen… Tuurlijk… ja hoor… en Sinterklaas bestaat…

Maar nog voor we op het eindpunt zijn aangekomen wordt ons meegedeeld dat de camera is gevonden en dat ze hem met de middag Scenic Tour meenemen naar Dunedin. Morgenochtend kun je hem op komen halen. Chapeau mensen!

Na afloop hebben we de bus terug naar de camping gepakt en van daaruit zijn we met de camper naar de Albatros kolonie aan het eind van het Otago schiereiland gereden. Als je zoiets verwacht als wat we bij de Jan van Genten kolonie hebben gezien, dan kom je bedrogen uit. Er huizen (of nesten) hier zo’n 250 vogels maar dat is voor Albatrossen best veel. Het is ook nog maar een jonge kolonie, die ontstaan is doordat er ruimtegebrek ontstond op de Chatham eilanden. Ook dit is weer erg interessant. Minpunt  was het weer. Het was nogal bewolkt en ze hebben, om de albatrossen met rust te laten, folie over de ruiten geplakt zodat ze ons niet kunnen zien. Da’s leuk voor de beestjes maar de sluitertijden lopen daarmee wel op en die krengen zitten niet stil.

Waar het wel afgeladen mee zit zijn ‘Stuart Island Shags’ en stikchagerijnige meeuwen.

De kolonie zit op de lokatie van een oud fort wat de Nieuw Zeeuwen in gebruik genomen hebben toen de Russen een oorlogsvloot in de Pacific organiseerden en op een dag, met meer kanonnen (aan boord van één schip) dan er in heel Nieuw Zeeland te vinden waren, de havenmond van Dunedin binnenvoeren. Daar gingen die Nieuw Zeeuwen een beetje van aan de Dunnedan en toen gingen ze ook serieus aan de slag met de landsverdediging. Eerst bij Dunedin omdat dat in de 2e helft van de 19e eeuw de belangrijkste havenstad van NZ was.  Aardig concept in de batterijen van het fort is het gebruik van  ‘Vanishing Gun’-s. Dit kanon werd met waterdruk boven het maaiveld getild, vuurde zijn schot af en zakte vervolgens weer in dekking om herladen te worden.  De gedachte was dat de boze vijand op die manier geen idee zou hebben waar het schot vandaan was gekomen. Een soort ‘wàhèknoedan???’-reactie dus. Het fort is overigens nooit in een gevechtsituatie terecht gekomen. ‘The Vanishing Gun’ is in totaal bij oefeningen tussen de 400 en 500 keer afgeschoten.

Na dit evenement hebben we ons plekje op de camping weer betrokken en ronden we de dag zo’n beetje af.  

Morgen gaan we via de ‘Southern Scenic Route’ richting Invercargill.

Voor nu weer tot zover.

Groetjes en tot de volgende update.