14 april t/m 17 april 2024 Van Bellingen naar Byron Bay en naar Sarabah (Lamington Ntl Park).

Bellingen hebben we maar als tussenstop genoteerd in een lange stint. Er was niet veel te doen.
We ontbijten voor onze kamer en pakken daarna snel de boel in voor het vertrek naar Byron Bay.
Wijs geworden van de eerdere reisdelen besluiten we om regelmatig van de snelweg af te wijken voor een wat meer toeristische route. Soms loont dat en soms kom je ook dan bedrogen uit omdat ook die toeristische route alleen maar veel bomen en bosjes langs de kant heeft en je dus nog steeds geen bal van omgeving en gebied meekrijgt. Maar goed… ik wil niet zeuren.
Onderweg stoppen we een paar keer bij het strand en zijn daar onder meer getuige van een hardloopwedstrijd op het strand (bij Sawteli) waar mijn Blom toch ook maar eventjes met de voetjes in de Pacific gaat voelen hoe het nu eigenlijk met de watertemperatuur gesteld is.
Bij Woolgoolga wordt met borden uitgelegd dat de teringzooi met zeewier op het strand hartstikke goed is en worden we opgeroepen om de zeewier uitbundig te bedanken voor het herstellen van de natuur op het strand en in het water. Nou OK dan…. ZOOI, BEDANKT!.
En snel gaan we weer verder naar Byron Bay. Daar checken we in bij Crystalbrook Resort Byron Bay waar een Rainforest Suite voor ons is gereserveerd. Prachtige faciliteit met een luxe suite die je zo open mogelijk kan zetten om maximaal te genieten van de tropisch woud geluiden. En het is allemaal zo gesitueerd dat je ondanks dat er best wel veel suites zijn, nergens inkijk van of naar anderen hebt. Wat een verschil met Bellingen. Maar goed… we gaan nog even boodschappen doen in Byron Bay en doen daar ook even de Lighthouse aan. Nee slimmerik…, niet de lamp maar de locatie. We besluiten dat we ons daar morgen naar toe laten brengen om van daar via de Coastal Walkway naar Byron Bay te wandelen.
De 15e gaan we eerst maar eens na het ontbijt chillen in en bij het zwembad. Als dat uiteindelijk allemaal is gelukt beginnen we aan een volgende primeur. We bestellen een Uber voor de rit naar The Lighthouse. Dat liep behoorlijk vlot. Binnen 4 minuten was de auto er en de weliswaar zwijgzame chauffeur bracht ons, voor een wat mij betreft redelijk bedrag, naar het doel. Weer een ervaring rijker. Na wat rondgehangen te hebben bij de vuurtoren gaan we naar het pad. En ja hoor, grmbldeg*dverdeg*dver. Walkway Closed for Reconstruction and Maintenance. Het alternatief wordt niet heel erg duidelijk aangegeven, maar met goede moed, een paar ondeugende manoeuvres en het vinden van kruip-door sluip-door paadjes komen we toch bij de rand van Byron Bay. Daar genieten we, met uitzicht op het strand en tijdens Happy Hour, van een drankje en een flinke berg grote garnalen. Daarna dwalen we nog langs de shops en barretjes en scoren we een strandhoed voor Blom, voor op de camping in Spanje….
Bij de Railway Bar drinken we nog wat en bestellen we weer een Uber die er ook weer erg snel is. Omdat de portie garnalen toch best wel groot was besluiten we in het resort een lichte snack te nemen en vertrekken daarna naar onze suite.
De 16e pakken we na het ontbijt op het gemak de spullen in en begeven we ons naar het Lamington National Park voor de volgende 2 overnachtingen bij de Greenlee Cottages in Sarabah.
Ook tijdens deze rit wijken we regelmatig af van de snelweg en onderweg pauzeren we in Surfers Paradise (plaatsnaam). Leuk om geweest te zijn maar wat ons betreft toch een tikkie te toeristisch. Dus door naar de bestemming. Het contrast is geweldig. We hebben een goed uitgeruste Cottage met prima faciliteiten en Wifi maar bijvoorbeeld helemaal niets om geluid mee te maken. Geen radio, geen tv zelfs geen wekker.  Allemaal geen probleem. Robyn, de eigenaresse, komt ook even kennismaken en ons voorzien van de do’s en don’ts. De omgeving is prachtig en we besluiten om te volstaan met een magnetronmaaltijd en een rustige avond waarbij we nog wel even de directe omgeving en de beek verkennen. In die beek zouden Platypussen (vogelbekdier) moeten zitten maar die hebben we niet gezien. Wel weer een paar kangoeroes maar die zaten dan weer niet in de beek maar ik dwaal af...
De 17e beginnen we na het ontbijt met een kuitenbijtende klim naar The Greenlee Lookout. Mooie wandeling met de kans op het spotten van een of meerdere koala’s maar ook die hebben zich niet laten zien.
Na enige rust besluiten we om de Lamington National Park Road verder te volgen naar O’Reilly’s Rainforest Retreat. Een geweldig leuk maar wel af en toe zeer nauw stuurweggetje waar ik ook op de motor wel van zou kunnen genieten. Of misschien nog wel meer, maar goed… ik wil niet zeuren. Bij O’Reilly”s ziet het er ook wel weer tourist-driven uit. Maar goed. We werden nog even verrast door parkietachtigen die uit je hand komen eten en op je kop gaan zitten. En we hebben de Treetop Walk gedaan waarbij je het al kunt raden…. De uiteindelijke klim naar de treetop is wegens onderhoud gesloten.
Hoe komt het overigens nou dat dit Retreat zich hier bevind? Er mogen namelijk, by law en volgens Robyn, helemaal geen private ondernemingen in een National Park worden ontplooid. Welnu… de gebroeders O’Reilly zaten er al toen Australië nog helemaal geen (niet één!) National Park had. Dusss…
Na het fantastische stuurweggetje weer terug te hebben gestuurd zijn we nog gaan eten in het Canungra Hotel in... psies Canungra.
En daarmee is onze eerste bezoek aan Queensland begonnen en hebben we New South Wales achter ons gelaten.
Morgen gaan we weer verder voor een bezoek aan onze nicht Saskia en haar dochter Jessica.  
Hoe dat verloopt lezen jullie zodra het is gebeurd en ik het heb geschreven.

Toedels!